ACADEMISCHE CULTUUR
Onder een academische cultuur verstaan we een cultuur waarin nieuwsgierigheid, ambitie en zelfstandigheid centraal staan. Het is een cultuur die gericht is op vooruitgang, dynamiek, boeiende gesprekken en (voor-)lezen. Kinderen worden gestimuleerd in hun natuurlijke nieuwsgierigheid en worden serieus genomen in hun kijk op de wereld.[1] Deze cultuur, die wordt belichaamd door de volwassene en die impliciet en expliciet wordt overgebracht op de kinderen, is niet afhankelijk van de leeftijd van de kinderen. Waar oudere kinderen boeken lezen, bekijken de Top-VVE-kinderen digitale prentenboeken; waar oudere kinderen onderzoek doen door bronnen te raadplegen en sites te bestuderen op het internet, doen de kinderen bij Top VVE onderzoek door met de pm'er of leerkracht te onderzoeken hoe een luchtspuit werkt of een periscoop. De lat wordt hoog gelegd en dat laten de volwassenen merken door uitdagende situaties te creëren en door nieuwsgierigheid, geduld en doorzettingsvermogen te stimuleren.
De academische cultuur biedt een context waarbinnen de cognitieve ontwikkeling optimaal wordt bevorderd. De kinderen verwerven kennis en inzicht, leggen verbanden en worden gestimuleerd om originele oplossingen te bedenken. Het accent op een academische cultuur betekent overigens niet dat de aandacht voor de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen wordt gemarginaliseerd. De cognitieve en de sociaal-emotionele ontwikkeling van jonge kinderen kunnen niet los gezien van elkaar worden, vandaar ook het motto ‘knuffelen en uitdagen’. In die zin is Top VVE een ‘holistische’ benadering van het jonge kind. Maar de nadruk op het plezier in leren en ontdekken, bij kinderen en volwassenen, geeft de aanpak wel een specifiek karakter.
De kennisgemeenschap is de bron en aanjager van de leercultuur. Het is de plek waar uitvoerders zich voortdurend ontwikkelen en waar de professionele cultuur bewaakt wordt. Die cultuur, waarbinnen alles gericht is op ontwikkeling en verbetering, is een kernwaarde binnen het concept Top VVE
[1] Gesprekken tussen kinderen en volwassenen worden niet gedreven door schoolmeesterachtige weetvragen (‘Wie weet hoe we dit noemen?’), maar door een gedeelde authentieke nieuwsgierigheid, waarbij volwassene en kind samen op onderzoek gaan om een vraagstuk op te lossen of om een verschijnsel te doorgronden (‘Wat ik nou niet snap hoe...’). Het draait daarbij niet om het juiste antwoord, maar om de zoektocht en de gesprekken die daarbinnen plaatsvinden.